Για όσο, καιρό ίσχυε ο κανόνας χρυσού, ή ο κανόνας ανταλλαγής χρυσού (μετά τη συμφωνία Bretton Woods), οι παγκόσμιες χρηματικές ανταλλαγές είχαν το χρυσό "αντίβαρο" για έλεγχο στην υπερβολική και αλόγιστη έκδοση χρήματος εκ μέρους των κεντρικών τραπεζών -για τις τελευταίες έχουμε πολά ράμματα για τη "γούνα" τους, αλλά αυτό θα αποτελέσει αντικείμενο άλλου(ων) ποστ. Όσοι όμως ξέρετε καλά αγγλικά μπορείτε να πάρετε μια ιδέα περί "κεντρικών τραπεζών" σ'αυτό το link.
Ο χρυσός, υπήρξε (και είναι) το "μέταλλο των βασιλέων και ο βασιλιάς των μετάλλων".
Ο πατροπαράδοτος νομισματικός ρόλος του χρυσού άρχισε να φθίνει -αργά και διακριτικά- από τις αρχές του 20ου αιώνα με την συνδρομή των κεντρικών τραπεζών και την ακαδημαϊκή ευλογία του John Maynard Keynes. Ο 'λόρδος' Keynes το απεκάλεσε "βάρβαρο απομεινάρι" και με το σύνθημα αυτό τα πλήθη των οπαδών του, ξαπόστειλαν το χρυσό μαζί με την 5000ετή του ιστορία ως συναλλακτικό μέσο και αποθετήριο αξίας 'par excellance' εις το πύρ το εξώτερον, κατατάσσοντάς το μαζί με τα λοιπά εμπορεύματα (ας σημειωθεί ότι παρόμοια -και χειρότερη- τύχη είχε ο άργυρος) ως commodity.
Μετά το τέλος του β' Παγκοσμίου Πολέμου επακολούθησε διακρατική σύσκεψη όπου το δολάριο αντικατέστησε τη λίρα Αγγλίας ως το διεθνές αποθεματικό νόμισμα με δυνατότητα ανταλλαγής χρυσού. Το 1947 στο Bretton Woods συμφώνησαν όλες οι τότε χώρες της ελεύθερης οικονομίας ότι το $ ΗΠΑ θα ήταν πλέον απ'εδώ και πέρα το παγκόσμιο μεσο ανταλλαγής και αποθεματικού (μπορούσαν να κάνουν και αλλιώς;)
Επιπλέον λίγο αργότερα, στην Σαουδική Αραβία, συμφωνήθηκε ότι όλες οι πετρελαϊκές αγοραπωλήσεις παγκοσμίως θα είχαν βάση το $ ΗΠΑ! Τούτο σημαίνει ότι εάν μια χώρα θέλει να αγοράσει (ή να πωλήσει) πετρέλαιο έπρεπε οπωσδήποτε να κατέχει τα απαραίτητα συναλλαγματικά διαθέσιμα σε δολλάρια.
Έτσι λοιπόν τέθηκαν τα θεμέλια για την "παγκοσμιοποίηση" του $ ΗΠΑ....
Όλες οι χώρες (ακόμα και του "σιδηρού παραπετάσματος") έπρεπε να διαθέτουν δολλάρια -η αξία των οποίων ήταν αδιαμφισβήτητη- ενώ η μόνη χώρα που δεν είχε ανάγκη να "πληρώσει" για την απόκτηση δολλαρίων ήσαν οι ΗΠΑ. Δεν είχαν παρα να πατήσουν το μαγικό κουμπί και ένας ποταμός "fiat" δολλαρίων γινόταν αμέσως προσιτός για τις όποιες ανάγκες... Μοναδικός περιορισμός: ο κανόνας ανταλλαγής χρυσού. 
Έπρεπε η αξία του κυκλοφορούντος δολλαρίου να αντισταθμίζεται από αντίστοιχη ποσότητα χρυσού στα αμερικανικά θησαυροφυλάκια. Ανά πασα στιγμή μπορούσε να γίνει απαιτητή μια ποσότητα χρυσού με επιστροφή στον "εκδότη" (κεντρική τράπεζα) ισόποσης αξίας τραπεζογραμματίων.
Αυτό το έκανε πράξη αρκετές φορές η υπό τον De Gaulle η Γαλλική κυβέρνηση (αρνούμενη πληρωμές σε αμερικανικά ομόλογα και απαιτώντας χρυσό) μέχρι που τα "αμερικανάκια" κατάλαβαν τη γκάφα τους και ο "πονηρός" Richard Nixon έκλεισε δια παντός το λεγόμενο "παράθυρο χρυσού" στις 15 Αυγούστου 1971. Η ισοτιμία τότε ήταν 1 ουγγιά χρυσού =$42,222.
Έκτοτε οι ΗΠΑ -μη έχοντας πλέον άλλο περιορισμό- έχουν κυριολεκτικά πλημμυρίσει την παγκόσμια οικονομία με "χαρτί" χωρίς αντίκρυσμα -"Monopoly" money- με μόνο την "εγγύηση" του αμερικανικού δημοσίου (βλέπε αμερικανική ισχύ)
Το παντοδύναμο δολάριο έγινε μια παγκόσμια ψευδαίσθηση κτισμένη πάνω σε χαρτί. Οι ΗΠΑ είναι πλέον ελεύθερες να 'τυπώνουν' χρήμα και να 'πληρώνουν' με αυτό τις εισαγωγές τους από τον υπόλοιπο κόσμο, ώστε να ικανοποιούν την ολοένα αυξανόμενη δίψα των καταναλωτών γιά ικανοποίηση αμέτρητων απαιτήσεων. "..
Εμείς κάνουμε δήθεν ότι τούς πληρώνουμε και εκείνοι κάνουν πως δέχονται τα δήθεν χρήματά μας, και μας πωλούν τα προϊόντα τους..." έτσι περιγράφει χαρακτηριστικά αυτήν την απατηλή συναλλαγή ο μεγάλος αμερικανός "guru", οικονομικός αναλυτής και επενδυτικός σύμβουλος Richard Russell.
Τα αποτελέσματα της πολιτικής αυτής έχουν πλέον γίνει αντιληπτά στις ΗΠΑ αλλά και σ'όλο τον κόσμο. Παγκόσμιες "Φούσκες" παντού!...Στα χρηματιστήρια, στο real estate, στο πετρέλαιο, στα αγαθά.
Ο δρόμος είναι πιά ανοικτός για τη διόγκωση του αμερικανικού δημόσιου χρέους προς πάσα κατεύθυνση... Έως πότε όμως θα συνεχίζεται αυτό το σενάριο;
No comments:
Post a Comment